در اين حکايت قاضي شهر با ديدن رويدادي عجيب، مردم را خبر مي‌کند و ماجراي رخ داده را با ناباوري تعريف مي‌کند. مردم با شنيدن سخنان قاضي او را ديوانه مي‌خوانند. قاضي براي رهايي از اين سخن مي‌گويد که شوخي کرده است؛ اما حقيقت چيز ديگري است. نگفتن هر سخني به ديگران و يا به تعبيري «هر راستي را نبايد گفت» پيام اين حکايت است.