در سرتاسر جهان يورو-آتلانتيک، رهبران سياسي پايگاه‌هاي خود را با بومي‌گرايي، نژادپرستي، بيگانه‌هراسي، و مردم‌دوست‌ها به سوي «ارزش‌هاي سنتي» بسيج کرده‌اند، در تلاش‌هاي وقيحانه براي حمايت از انتخابات. چگونه مي‌توانيم اين حرکت به سمت جريان اصلي سياست‌ها و پلتفرم‌هاي سياسي را که در بيشتر دوران پس از جنگ تنها در حاشيه‌هاي دور در کمين بودند، درک کنيم؟ آيا موج جديدي از اقتدارگرايي را نويد مي دهد؟ آيا ليبرال دموکراسي خود در بحران است؟ در اين جلد، سه محقق برجسته از نظريه انتقادي براي پرداختن به مخمصه فعلي ما استفاده مي کنند. وندي براون، پيتر اي. گوردون، و ماکس پنسکي اين عقيده را دارند که نظريه انتقادي قدرت روشن ساختن نيروهاي توليدکننده صورت فلکي سياسي کنوني و همچنين مسيرهاي احتمالي دور از آن را حفظ مي کند. براون توضيح مي‌دهد که چگونه «آزادي» به شعاري براي جنبش‌هاي آشکارا رهايي‌بخش تبديل شده است. گوردون اين ايده را که فاشيسم ريشه در روان‌شناسي حساس شهروندان دارد را از بين مي‌برد و در عوض به شرايط فرهنگي و تاريخي گسترده‌تري که به آن نيرو مي‌بخشد منعکس مي‌کند. اين مقالات دقيق به دنبال اثبات کردن غيرمنطقي بودن جهان معاصر نيستند، و راحتي کاذب بازگشت آسان به ارزش‌هاي ليبرال دموکراتيک را ارائه نمي‌دهند. در عوض، اين سه نويسنده از تعامل عميق خود با انديشه هاي قرن نوزدهم و بيستم براي بررسي تناقضات تاريخي و سياسي که اين لحظه را به وجود آورده است، استفاده مي کنند و پاسخ هاي آتشين و فوري به خواسته هاي روز ارائه مي دهند.