قصه هايي که از کودکي در گوشمان خوانده اند، همان قصه‌هاي خوش عاقبت که در حافظه? بشر ثبت و ضبط شده‌اند، به راهي براي شناخت دنيا و بقا، آشنايي با زيست تجربيات رواني نسل‌هاي قبل به واسطه? دنياي قصه، به وسيله‌اي براي آماده ساختن و ورز دادن ذهن خام تبديل شده‌اند تا با شکل فشرده و موجز، رک و صريح، اغراق شده و تصنعي، جادويي و نامعقول، تصادفي و تکراري، مارا به مناسبت‌هاي پنهان، روزمره، پيش پا‌افتاده، منطقي و مبتني بر علت و معلول دنياي خارج از قصه آشنا کنند. کارکرد جادويي قصه‌ها در همين جا نهفته است‌. تصاوير نيز دست‌کم يکي از راه‌هاي انتقال بخشي از بافت قصه‌ها هستند، مقصود عطف توجه به اهميت معرف‌شناختي قصه‌هاست. شناخت اين قصه‌ها به کار شناخت عوام مي‌آيد، مردماني که در تاريخ شاهان جايي نداشتند، بلکه جاي آن‌ها در قصه‌هاي پريان است.