افسانه سيزيف به نقد مدرنيته و انسان متجدد مي‌پردازد. در واقع، احساس پوچي و شوريده‌دلي نتيجه فقدان معنا و گسترش نيست انگاري درون جامعه مدرن است. روند تجدد مابي معاصر افسون‌زدايي را با خود مي‌آورد و پي ديوارهاي پوچي را مي‌ريزد. سيزيف (يا مورسو) شاهد و قرباني تكرار كسل‌كننده زندگي (ماشيني ـ مكانيكي) يكنواخت مي‌باشد و در گرداب ناآرامي و عدم شور و شوق كشيده مي‌شود. دل‌شوره (هايدگر)، تهوع (سارتر) و از خود بيگانگي (ماركس) حالت‌هاي روحي فرد عصر مدرنيته را بيان مي‌كنند. اگر به متن اين كتاب بيشتر دقت كنيم متوجه مي‌شويم كه كامو مدام به انديشمنداني چون هايدگر، ياسپرس، كيركه گور، چستوف، داستايوسكي، شوپنهائر و نيچه ارجاع مي‌كند، يعني او به كساني كه ارزش‌ها و عقايد مدرن را نقد كردند متوسل مي‌شود زيرا كامو خود را با آنان كم و بيش هم‌عقيده يا ((خويشاوند)) مي‌داند... (از پيش گفتار)