در واقع، اصلاحات و تغييراتي که نظريه‌ي نسبيت خاص در نظريه‌ي فضا و زمان ايجاد مي‌کند بسيار وسيع است، با اين حال يک نکته‌ي مهم، يعني قوانين هندسه، دست‌نخورده باقي مانده است. زيرا قوانين هندسه را حتي در نظريه‌ي نسبيت خاص، بايد به‌عنوان قوانين موقعيت‌هاي نسبي اجسام صلب ساکن تلقي نمود، و از يک ديدگاه کلي‌تر بايد سينماتيک را قوانين توصيف‌کننده‌ي مقياس‌هاي اندازه‌گيري و ساعت‌ها دانست. دو نقطه‌ي مادي معيّن از يک جسم صلب همواره فاصله‌ي ثابتي از يکديگر دارند که مستقل از محل و جهت جسم و نيز زمان است. دو وضعيت معيّن از عقربه‌هاي ساعتي که در يک دستگاه مختصات ويژه ساکن است، همواره معرف يک بازه‌ي زماني معيّن و مستقل از مکان و زمان است.