در ايران پيشينه اسطوره به هزاره پنجم پيش از ميلاد مسيح مي‌رسد و نخستين جلوه آن، باور به "ايزدبانو مادر" است که پيکره‌اش در ميان آثار و نقوش سَيلک، در کنار نقش‌هاي نمادينِ آب، مار، خورشيد و ماه بر سفالينه‌هاي زيباي چند هزار ساله ايراني يافت شده است. اسطوره عبارت است از روايت يا جلوه‌اي نمادين درباره ايزدان، فرشتگان، موجودات فوق طبيعي و به طور کلي جهان شناختي که يک قوم به منظور تفسير خود از هستي به کار مي‌بندد؛ اسطوره سرگذشتي راست و مقدس است که در زماني ازلي رخ داده و به گونه‌اي نمادين، تخيلي و وهم‌انگيز مي‌گويد که چگونه چيزي پديد آمده، هستي دارد، يا از ميان خواهد رفت، و در نهايت، اسطوره به شيوه‌اي تمثيلي کاوشگر هستي است. اسطوره از کهن‌ترين ايام در زندگي انسان وجود داشت و کارکردي اجتماعي ايفا مي‌کرد. اسطوره تفسير انسان نخستين از جهان و طبيعت بود و بيشتر جنبه نظري (تئوريک) تفکر انسان باستاني به شمار مي‌رفت؛ در حالي که آيين‌ها و شعاير، جنبه علمي آن بود. مهم‌ترين کارکرد اسطوره اين است که با مطالعه آن ما با يک ملت، تاريخ تمدن، فرهنگ، انديشه و سير پيشرفت آن ملت آشنا مي‌شويم و از از اسطوره مي‌توانيم در ادبيات و هنر استفاده کنيم. در واقع شناخت اسطوره به معني درک سرچشمه و خاستگاه هر چيز است. کتاب اسطوره بيان نمادين، درباره اسطوره‌شناسي و شناخت اسطوره‌هاي ايراني است. نويسنده در اين گفتار سعي کرده است با بياني ساده و در عين حال جامع، در هشت گفتار به ويژه در گفتار نخست، ابعاد اسطوره را روشن کند و ديدگاه‌هاي گوناگون اسطوره‌شناسي را بيان کند و در گفتارهاي بعدي، اسطوره‌هاي هند و ايراني، اساطير ميترايي و زرتشتي را مورد بحث قرار داده است؛ در پايان نيز براي علاقمندان به اسطوره به معرفي اسطوره‌هاي گنوسي، آداپا و جماسه هادينگوس پرداخته است.