بين‌النهرين به دشت‌هاي مسطح و حاصلخيز ميان دو رود دجله و فرات اطلاق مي‌شود كه بخش اعظم آن امروزه در كشور عراق قرار داد. بسياري از محققان و باستان‌شناسان بر اين باورند كه باتلاق هاي محل تلاقي اين دو رودخانه در جنوب، خاستگاه نخستين تمدن بشري بوده كه به دست اقوام سومري بنا شده است. ساكنين باستاني بين‌النهرين نيز همانند ديگر مردم اعصار پيشين خود داراي عقايد و آيين ويژه‌اي بودند و به خدايان بسياري چون خورشيد، ماه و باران ايمان داشتند. در مركز بيشتر شهرهاي بين‌النهرين، معبد بزرگ و چند طبقه‌اي به نام زيگورات وجود داشت كه در بالاترين طبقه‌ آن مجسمه حامي شهر قرار داده مي‌شد و مردم هر روز براي پرستش آن به معبد مي‌رفتند. زيگورات شهر اور از معدود پرستشگاه‌هايي است كه همچنان رو به آسمان (نيايش‌گونه) ايستاده است. ساختار اين بنا يادآور جايگاه خدايان بر اوج آسمان‌ها بوده است. آخرين طبقه اين معبد، مكاني بود كه مجسمه الهه محافظ شهر در آن قرار مي‌گرفت و هيچ‌كس جز بالاترين مقام روحاني، حق ورود به آنجا را نداشت.