جان واتسون در آثار اخير خود، زمينه ‌هاي جديدي را توصيف تحولات استراتژي شطرنج از زمان نيمزوويچ فراهم آورده است. براي نمونه شرح مي‌دهد که چگونه بازيکنان مدرن بيش از پيشينيان خود، عوامل پويا را براي عوامل ايستا ترجيح داده، يا چگونه بيش از پيش بر ”قوانين” محدود‌کننده‌اي پيشي جسته‌اند که خود از تاثيرگذاران آن بوده‌اند. نتايج چشم‌گير گري کاسپاروف و ظهور نسل جديدي از ابر استادان بزرگ، گواهي بر تاثير بالاي اين پويايي و نيز اين فلسفه ”ذهن باز“ است که به غناي شطرنج مدرن انجاميده است.