يك جايي از زندگي كم آوردم. بريدم و رفتم تا شايد جايي بتوانم كمبودهايم را جبران كنم. دنيايم را با طرح‌هايم، پارچه‌ها، نخ‌ها و سوزن‌ها وصله‌پينه كردم تا آرامش را به خودم بدوزم. هربار دوختم به جايي گرفت و نخ‌كش شد. آرامش نخ‌كش شده مي‌شود عذاب اليم!