..حجازي به مهرباني بسيار از من سوال‌ها پرسيد و بعد به پاداش در دفترم به رسم يادگار يا اندرز و عنايت، دو سه سطري نوشت که نيمي از آن جور مي‌آمد به درک و خواسته‌هاي من در آن زمان و نيم ديگرش در سال‌هايي که بعدها رسيد همساز شد با واقعيت‌هاي زندگاني آن روز و آنچناني که برايم به پيش آمد. حجازي نوشت رنج نداشتن از رنج داشتن کم‌تر است و هم‌چنين نوشت نيکي کنيد به شرط آن که ندانند که نيک ايد و گرنه نخواهند گذاشت که نيک بمانيد. ما هم به حسب طبع و روندي که داشتيم تا جايي که در توان و فرصتمان بود چنان نيز مي‌کرديم و کرديم و نگذاشتيم که نگذارند و خود خودمان را نگاه داشتيم و اندرز او را تأييدي شناختيم بر نوع خود نيک‌خواه و شکيبا، و رفتار قانع و نرمي که به پايداري و از اصرار در درستي و حفظ صفاي صاف و مستقيم جور ديگري به ديد و درک ديگران نسنجنده مي‌رسيد و نزدشان زبر و سخت مي‌نمود، و ربط و نگاهش به روحيه و رفتارهاي خلق روزگار نمي‌خورد و در آن ميل چاره‌يي‌ جستن براي زندگاني مردم زيادتر بود تا کارايي اش در چاره‌يي‌کردن … شايد کسان ديگر اين سنخ فکر را قبول نداشته باشند. نداشته باشند، چه پروا؟ آدم وقتي که فکر مي‌کند براي رد و قبول کسان ديگر نيست. رد و قبول بعد مي‌آيد که داوري در آن‌ها هم بعد مي‌آيد. اما اول فکر بايد کرد فکري که من الان مي‌کنم در اين زمينه همان فکر تمام سال‌هاي کار مي‌بوده است. آدم را سر دوراهي‌ها روي دوراهي اساسي تاريخ روي دوراهي رشد و غم و سياست و دعواي سرنوشتي و تحول انسان و اجتماع و عشق و شادي و تنهايي جست و جو کردن، ديدن، به کار گرفتن … من کارهايم را به حساب نفس کشيدن خودم مي‌گذارم اگر هم که مي‌جنگم نفس کشيدن من است اين جنگ، چون اين منم که نفس مي‌کشم نفس را اين جور کشيده‌ام به هدف در افتادن با زشتي‌هايي و جهل‌هايي که در جامعه‌ام هست. قاضي و داور کارم در اين نفس کشيدنم که مرهون هيچ کسي نيستم و توقعي هم از هيچ کس ندارم خودم هستم، افسار فکر و کار و زحمت و عشق و توانايي‌ام را نه به دست دستگاه مي‌سپارم نه به دست چهار تا جرتغوز که مي‌دانم به قدر بز نمي‌فهمند، اما هر چه حجم دارند پر از نفهمي و محروميت و خودپسندي و احتياج به خودنمايي بي‌توجيه و پرت خودشان است.