ولز يك نقال بزرگ بود... نظر فروتنانه من اين است كه عشاق سينما عاشق ولز هستند. كارش سرشار از خوشي است و هيجان. بچه بزرگي است كه به پدرخوانده‌ها و مادرخوانده‌هايش (ما بيننده‌ها) آخرين اسباب‌بازي‌اش را نشان مي‌دهد. شعبده‌بازي ماهر است در حال چرب‌زباني و گول زدن مخاطبانش، كه وقتي حقه‌اش مي‌گيرد، نگاهي شگفت‌زده صورتش را مي‌پوشاند. او مرد جوان جدي‌اي است ه از آمريكا وحشت‌زده به دليل ادعاي فرود بيگانه‌ها به زمين پوزش مي‌طلبد با اين توضيح كه نمي‌دانست قصه‌ها مي‌توانند چنين تاثيري روي آدم‌ها داشته باشند. او هنرمندي بود كه مي‌خواست فيلم‌هايي بسازد كه براي خودش معنا داشته باشند. و وقتي استوديوهاي فيلم‌سازي هاليوود تصميم گرفتند كه تامين مالي اين بيانيه‌هاي شخصي را متوقف كنند، ولز بيرون رفت و خود بودجه آن‌ها را تامين كرد و به يكي از اولين فيلم‌سازان مستقل آمريكا در زماني كه هنوز چنين مفهومي وجود نداشت بدل شد.