بعضي وقت‌ها آدم فراموش مي‌کند که با چشم‌ها بايد ديد و با گوش‌ها بايد شنيد، زبان براي حرف زدن است نه بيرون کردن تکه غذاي جا مانده لاي دندان‌ها! زبان براي حرف زدن است … نه سوزاندن … زبان براي دلداري است نه درد دادن . زبان براي نجواها و زمزمه‌هاي عاشقانه است … نه تکه گوشتي اضافه توي دهان که هر از چند گاهي آدم دلش مي‌خواهد زبانش را ببرد تا حرفي را به گوش کسي نرساند. بعضي وقت‌ها آدم فراموش مي‌کند، شايد هم جاي همه‌چيز عوض شده بود. به خيالش جاي چشم و گوشش عوض شده بودند، با گوش‌هايش مي‌ديد … با چشم‌هايش حرف مي‌زد و با دهانش تمرين مي‌كرد سكوت كند.