بيشترين چيزي كه آدمي را براي مقابله به مثل‌هاي كور تحريك مي‌كند، باور دوست نداشته شدن است. البته معمولا با عبارت «فلاني لياقت مرا نداشت»، با اين امر كنار مي‌آييم، اما از درون، اين مسئله را حل نمي‌كنيم. هر بار، دوست نداشته شدن يا رهاشدگي را در خود چون دانه‌اي مي‌كاريم كه ميوه‌اش در آينده مي‌شود دوست نداشتن‌هاي خودمان؛ مي‌شود رها كردن‌هاي خودمان. محبوب تو، خود زماني رها شده بود؛ اين سير منفي را با رها كردن تو ادامه داد و حالا تو آمادگي رهاسازي را از درون پيدا كرده‌اي.