از نگاه هردو سعادت انسان زماني است كه قانوني دست و پاي بشر را براي ارضا كردن اميالش نبسته باشد. در اين راستا سارتر معتقد است انسان مي‌تواند به هر عملي دست بزند تنها با اين شرط كه به آن اعتقاد راسخ داشته باشد و فرويد معتقد است كه با آن‌كه قانون مخل سعادت انسان است اما قانون بايد وجود داشته باشد تا از بي‌اخلاقي جلوگيري به عمل آورد.