واقعا چه‌ كسي جز ديو اگرز جسارت داشت اين چنين از زواياي پنهان زندگي شخصي‌اش پرده بردارد؟ آن هم در اولين كتابش! او غم‌هاي جانكاه زندگي‌اش را دست مي‌اندازد؛ به مرگ والدينش ريشخند مي‌زند و در عين‌حال با شرح مصائب اين فقدان، قلب خواننده‌اش را جريحه‌دار مي‌كند. درست در روزهايي كه دلش مي‌خواهد غرق در شور و عصيان جواني باشد، بايد برادر خردسال يتيمش را هم به دندان بكشد و اين كمترين مصيبتش است.