موپاسان استاد بي‌چون و چراي داستان‌هاي کوتاه است که در مکتب فلوبر جست‌وجوي «حقيقت ناب و بيانگر و گويا» را مي‌آموزد. وي،‌ به‌تدريج از زيبايي‌شناسي طبيعت‌گرايانه فاصله مي‌‌گيرد و هدفش اين است که از زندگي بينشي کامل‌تر،‌ پرکشش‌تر،‌ و قاطع‌تر از خود واقعيت،‌ به‌دست‌ بدهد. از همين رو، با سبکي ساده اما بسيار متبحرانه و فاضلانه،‌ و همراه با نمادهاي کوتاه و تند و حاد،‌ زمينه و پرسوناژهاي داستان‌هاي خود را مي‌سازد (توصيف روستايي زيرک و متقلب به ظاهر ساده،‌ بورژوازي ابله،‌ و محرومان و تهيدستان که با احساسي فروتنانه از آنها ياد مي‌کند). اشتهار و غناي آثار موپاسان نيازي به اثبات ندارد. تنوع زمينه‌هاي الهامي،‌ تناوب لحن روايت که غالبا در آنها طنز بر ديگر مايه‌ها برتري دارد،‌ انطباق سطوح مختلف اثر،‌ ظرافت و دقت نظر در توصيف‌هاي اجتماعي،‌ طبيعي،‌ ريزه‌کاري‌ها،‌ شفافيت،‌ مهارت و درستي و سنديت و اصالت توصيف‌‌ها،‌ با تاکيد بر احساس‌ها و تاثرهاي دروني،‌ جريان روزبه‌روز زندگي رواني و عقده‌هاي پرپيچ و خم روح،‌ و بسياري نکات ارزنده ديگر قلم موپاسان را به اعجاب و معجزه نزديک مي‌کند.