آريا كراواتي را كه كيانا براي او هديه آورده است به يقه زده، روسري صورتي كيانا را همراه با روبان سفيد بر گردن آويخته، و گل سرخ مصنوعي را از روبان جدا كرده و در جيب پيراهن، بر روي قلب، گذاشته است، و نشسته بر سكوي انبار، تكيه داده بر كندوله غله، يله در شيره انگور رها بر سكو و كف انبار، در خلسه سير و سلوكي شگفت، خطاب به چهره دل‌فروز كيانا، با چشمان زيبايش،‌ بازتابيده در چشمان مينياتور تجويدي و مينياتور ليلي ماني (موسي) جمالي، نشسته بر چهره "لا دونا ولاتا"ي رافائل، در لباسي صورتي، با يقه‌ئي از سوزن‌دوزي بلوچي و تاجي از شانزده مرواريد سپيد، مي‌گويد تو از من و براي مني كيانا!...