حقيقت منبسط در انواع سخن‌ها و نگاه‌ها هست. اين نوع نگاه کثرت‌گرايانه به مسئله مستلزم آن است که مرز بين حق و باطل متخلخل و متدرّج و به اصطلاح فازي باشد. چنين نگاهي براي شما معرفت‌شناسي شلوغي ايجاد مي‌کند. شما با هر پيامي درگير مي‌شويد؛ چراکه در هر پيامي اثري از حقيقت را جست وجو مي‌کنيد. در نتيجه نمي‌توانيد نسبت به صداها بي‌اعتنا باشيد. اگر کثرت گرا نباشيد بسياري از ديدگاه‌ها و سخنان را به راحتي ناديده مي‌گيريد و در اين صورت محيط فکري شما آرام مي‌شود. اما من چنين نکرده‌ام نه آرامش ايستا بلکه آرامش در طوفان را انتخاب و اختيار کرده‌ام از اين مقاله به آن مقاله از اين مکتب به آن مکتب؛ به صومعه رفتم او را ديدم در آتشکده او را ديدم راهب مسيحي او را مي‌جست، بودايي او را مي‌جست؛ هر يک به نامي يا حتي به بي‌نامي اين شما را در‌به‌در و سرگردان مي‌کند.