همه مي‌دانند كه چند دسته معلم داريم: حوصله سربرها، بداخلاق‌ها، آن‌ها‌يي كه زيادي سعي‌ مي‌كنند و آن‌هايي كه خيلي‌ وقت است دست از تلاش برداشته‌اند. محال است بعضي‌ها‌شان را به‌ياد بياوري و ترجيح مي‌دهي بعضي‌ها را فراموش‌كني. ما به آخرين دسته مي‌گوييم"خوب‌ها" ؛ همان‌هأيي كه مدرسه را تا حدي قابل تحمل مي‌كنند. وقتي‌ متوجه مي‌شوي با يكي‌ از خوب‌ها طرفي‌ كه به خودت مي‌آيي و مي‌بيني‌ سر كلاس خود به خود حواست جمع است؛حتي اگر آن كلاس، كلاس هنر نباشد. آن‌ها همان معلم‌هايي هستند كه سال بعد مي‌خواهي‌ پيششان بروي و بهشان سلام كني‌؛ همان‌هايي كه نمي‌خواهي نااميدشان كني‌؛ مثل خانوم بيكسبي.