اين کتاب به‌مناسبت شصتمين سالگرد منشور ونيز (1964) نگاهي تازه به يکي از دوره‌هاي سرنوشت‌ساز در تاريخ حفاظت معماري و شهر مي‌اندازد. در دهه‌ي 1960، کشورهاي اروپايي در رويکردهاي خود به حفاظت از بناهاي تاريخي تجديدنظر کردند و توجه خود را به ارتباط اين بناها با بستر انساني و کالبدي معطوف ساختند. هم‌زمان، در کشورهاي کمتر درگير با ميراث تاريخي، نقدهايي نسبت به معماري و شهرسازي مدرنيستي شکل گرفت که تأثير آن به کشورهاي درحال‌توسعه، از جمله ايران، نيز رسيد. منشور ونيز در چنين زمينه‌اي شکل گرفت و افق‌هاي تازه‌اي از مفهوم ميراث معماري و نقش انسان در حفاظت از آن گشود. کتاب حاضر با سه مقاله‌ي تحليلي، بخشي از اين دگرگوني فکري را باز مي‌تاباند و مي‌کوشد نقشي در غناي گفتمان حفاظت در ايران ايفا کند.