احساس غم و اندوه رو ي ستاره‌اي زميني و خاموش برايش راحت‌تر و رضايت‌بخش‌تر بود. شادي بيگانه و دور دست حس شرم در وجودش برمي‌انگيخت و مضطربش مي‌كرد. آنچه تابه حال مي‌خواست، بي آنكه به آن اعتراف كند اين بوده كه جهان تا ابد زيرساخت و ساز‌هايي باشد كه هيچ گاه تكميل نشوند،درست مثل زندگي نابودشده خودش.