سعدي زبان‌گوياي مردمي است كه مي‌خواهند در اين مهلت چند گاهي كه دارند، زندگي انساني آرا مي‌بگذرانند البته در كلام وي تناقض هست، شيب و فراز هست، و نمي‌تواند نباشد، زيرا آميزاد خود منشا تناقض است اگر جزاين بود، زندگي جريان ديگري بخود مي‌گرفت. بشر با نقض آفريده شده است، و تكليف او آن است كه كوشايي بكار برد تا از نقض خود بكاهد، و در جهت كمال پيش برود. سعدي در اره اين مقصود قلم زده است.