در مغز كتاب‌خوانان ناحيه‌هايي اختصاصي براي رمزگشايي سريع متن ايجاد مي‌شود. اين نواحي چنان مداربندي شده‌اند كه نماينده اطلاعات بصري، آواشناختي و دستور زباني مهم باشند و بتوانند اين اطلاعات را با سرعت برق‌آسايي بازيابي كنند. براي مثال در قشر بينايي مغز كلاژي واقعي از تشكل‌هاي نوروني‌يي تشكيل مي‌شود كه وظيفه‌شان اين است كه در (كسري از ميلي‌ ثانيه تصوير بصري حروف، الگوي حروف و كلمات) را شناسايي كنند. مغز، با زبردست‌تر شدن در رمزگشايي متن و تبديل آن از يك فعاليت حل مسئله طاقت‌فرسا به فرآيندي كه در اساس خودكار انجام مي‌شود، مي‌تواند منابع بيشتري را به تفسير معنا اختصاص بدهد. در نتيجه، آن چه امروزه مطالعه عميق (ژرف‌خواني) مي‌خوانيم ممكن مي‌شود.