از مارکس انبوهي از آثار، يادداشت‌ها و نوشته‌هاي تحليلي و انتقادي به يادگار مانده، اما بي‌شک، منسجم‌ترين اثر او کاپيتال است. واردشدن شبح مارکس و به تعبيري بازگشت به ايده‌هاي او، به‌ويژه در کاپيتال، به ظرفيت‌هاي تحليلي او براي فهم سازوکارهاي پيچيده، چندوجهي و متکثر انباشت سرمايه مربوط مي‌شود: اين‌که چه‌طور در زمانه‌ي خوش‌باشي‌هاي وهم‌آلود اينستاگرامي، آزادي‌هاي مجازي فيس‌بوکي و اختيارهاي اجباري مصرفي، در چنبره‌ي مناسبات استثمارگرايانه گرفتار آمده‌ايم؛ به پيچ و مهره‌هايي در ماشين سرمايه بدل شده‌ايم تا هر دم مقدار بيشتري ارزش توليد کنيم؛ به زامبي‌هاي از درون تهي‌شده‌اي استحاله يافته‌ايم که با همدستي در جنون خرد اقتصادي سرمايه‌داري، هدف راستين توليد و مصرف را به دست فراموشي سپرده‌ايم. ايده‌هاي مارکس در کاپيتال، بيش از هر اثر ديگري، ما را با مختصات و ويژگي‌هاي اين خرد جنون‌آميز آشنا مي‌کند.