با در يک خط گذاشتن خود و پروست، نه‌تنها قصد ندارم خود را با اين نويسنده‌ي بزرگ مقايسه کنم، بلکه بر آنم خود را با او بشناسيم: اتحادي نه به‌لحاظ ارزش بلکه فقط از رويه. پروست و من پديدار شناسي بارت است، حکايت نشانه‌شناسي که به جست‌وجوي نويسنده‌ي محبوبش، پروست، رفته و اينک به گونه‌اي خاص از او حرف مي‌زند: «تازه راه افتاده بودم، پروست هنوز در جست‌وجوي زمان از دست رفته‌اش را تمام مي‌کرد.»
