«پرهيب‌ها» از دل‌مشغولي‌هاي تئاتر سده نوزده بريد. اين‌جا چندان جنب و جوشي در كار نبود، ولي تا بخواهيد، گفت و گو فراوان بود. نمايش‌نامه از ديد فني سخت استادانه بود و از نگاه دراماتيك (نمايشي)، بسيار فشرده. ايبسن به آرامي جامه از تن گذشته برمي‌گرفت تا فرگشت شخصيت‌ها را بررسي و روشن كند و انگيزه گفتار و كردار آن‌ها را نشان دهد. اين شيوه گذشته‌نگري چنان براي منتقدان زمان او چشم‌گير بود كه براي يافتن همانندي براي آن، به تئاتر دوران باستان، و به ويژه به «عقده اوديپ» سوفكلس، باز مي‌گشتند. ايبسن نمايشي براي زمانه نو آفريده بود كه زيست‌شناسي و روان‌شناسي در آن جايگاه برتر را داشت.