سكوت من گذشته دارد. به خاطر آن بارها تشويق شده‌ام. 7، 8 ساله بودم كه دانستم هر بچه‌اي آن را ندارد. سكوت من اولين دارايي‌ام به حساب مي‌آمد. . . در طول سال‌هايي كه بعد از آن آمد بارها مورد تحسين زن‌هاي خانواده‌مان قرار گرفتم به خاطر توداري‌ام. به خاطر رازداري‌ام. خيلي زود فهميدم كه به يك صندوقچه مي‌مانم با دري كيپ و پر راز. امير از سكوت‌هاي من كلافه مي‌شد. سكوت من او را مي‌ترساند. كم‌كم عادت به پرحرفي پيدا كردم حتي در مواقعي كه لازم نبود. سال‌ها بعد ياد گرفتم كه حرف مي‌تواند حتي مخفي‌گاهي بهتر از سكوت باشد.