انسان تصوير و نوا را براي گفتن ناگفتني‌هاي خود برگزيد. در متن کتاب مقدس و در واقعه برج بابل زخمي رواني برجان آدمي نشست که همواره با او همراه خواهد بود، يعني رنج حاصل از فتور و ناتواني در گفتن آنچه از کلام گريزان است. نقصان ذاتي کلام در ساحت هنر هستي مستقلي براي خود دست و پا کرد و همين سبب شد هنر ديگر صناعتي صرف نباشد و به مجالي در بيان امر ناگفتني بدل شود. هنر آوردگاه امر ناگفتني است، همان جايي که کلام ياراي رفتن ندارد. کتاب پيش رو اين سويه همچنان زنده هنر را بررسي مي کند و مي کوشد آن را در روزگار ما احيا کند.