در هستي ما خشم و نفرت مانند سيلي عظيم خودش عامل حركت و ارضاي خودش است، حال آنكه حسنات شيوه‌هايي است نمايشي، دفاعي و تاكتيكي كه انسان به حكم ضرورت انطباق در يك رابطه ناهنجار و پرآزار، خود را در پناه حرمت و تقدس آنها قرار داده است. ما با شوق و رغبت خشم مي‌ورزيم و با اكراه و بي‌ميلي، مهر. اگر به روابط توجه كنيم مي‌بينيم افراد با صفات نيك فقط بازي مي‌كنند، در رابطه‌ي با آنها جدي نيستند، تا آنجا كه توجيه پيدا كنند و راه دست‌شان باشد از عمل به آنها اجتناب مي‌ورزند و موضوع را به ادا و وانمود برگزار مي‌كنند. نشان واضح اين امر چهره‌ي كريه، پرخشم و ناهنجار زندگي و روابط آدميان است.