ميان زيبا و خواستني فاصله هست؛ نمك نامه درباره دومي است. هر چيز براي آنكه موثر و ماندني شود بايد زير دندان مزه كند و در بنشيند. وقتي قادر نيستيم مرغوبيت و دلنشيني چيزيرا با براهين عقلي توضيح دهيم، از اصطلاحاتي مثل مليح، بامزه يا نمكين استفاده مي كنيم و اين يعني ذائقه ما براي درك هر چيز نخست آن را به مزه ترجمه مي كند ؛ اگر پسنديد به خاطر مي سپارد و در غير اين صورت از ياد مي برد.