بشر، از ديرباز، در زندگي و فعاليت‌هاي خود از «نشانه» براي برقراري ارتباط سود جسته است. نشانه‌ها در ارتباط گفتاري و رفتاري و شيوه پوشش نمود مي‌يابند. در تئاتر نيز، از هنگامي که آييني ابتدايي بوده تا آن زمان که شيوه‌اي از تفکر و بازتاب آن شده است، نشانه‌هاي متفاوتي بار ارتباطي را بر دوش کشيده‌اند. اما دانش نوپاي نشانه‌شناسي، بررسي علمي، منظم و مدون «نشانه»ها و کارکرد آن‌هاست. اين دانش تأثير بسزايي بر توليدات متني و اجراي تئاتر داشته و در اين ميان، لباس، به منزله يکي از بخش‌هاي مهم دريافت تئاتري، از جايگاه ويژه‌اي برخوردار بوده است. اين مطالعه، نقش لباس و طراح لباس را به منزله گزينشگر، سازمان‌دهنده، ترکيب کننده و وحدت دهنده نشانه‌هاي ديداري بررسي مي‌کند، و با يافتن ارتباط بين نحوه گزينش، توزيع، تأكيد و ارزشگذاري نشانه‌هاي منفرد يا نظام‌هاي نشانه‌اي ديداري، با فرايند تشکيل و معنايابي مفهومي، سعي در ارائه راهکارهاي مناسبي براي کنترل دريافت تماشاگران دارد. به همين منظور، لباس‌ها در اجراي چهار اثر شکسپير، يعني هملت، شاه لير، مکبث، و اتللو، نشانه‌شناسي شده‌اند.