انسان براي خوب‌زيستن و عشق‌ورزيدن در اين «زمانه‌ي نامشخص»، قهرمانانه تلاش مي‌کند. انتخاب صفت «نامشخص» براي اين دوران، شايد واقع‌بينانه‌ترين نگرش به اصل ناپايداريِ وقايع و شرايط زندگي و پيش‌بيني‌‌ناپذيري آنچه تجربه مي‌کنيم، باشد، و نويسنده همين ويژگي را بنيان استرس مي‌داند. اگر همين اصلْ «واقعيت زيست انساني» پذيرفته شود، توانايي روان‌شناختي ما براي کنارآمدن با استرس ارتقا مي‌يابد. اليسا ايپل نويسنده‌ي اين کتاب، استرس را «موهبتي نجات‌بخش و حياتي براي بشر» مي‌داند که از نظر تکاملي موجب بقاي نسل بشر از ماقبل تاريخ تاکنون شده است؛ زيرا اين توانايي او را آماده مي‌کند با شرايط پيش‌بيني‌ناپذيرِ پيش‌ رو مواجه شود. و اين کتاب براي کسب توانايي در پيمودن اين مسير ياور و راهنمايي مؤثر است.