اگر چشمان خود را باز نكنيم و خود و زندگي را آن‌چنان كه هست درنيابيم، قادر نخواهيم بود كه از دردها و رنج‌هاي خود رها شويم. در چنين فضايي زندگي ما عرصه‌اي مي‌شود براي شكست خوردن، درد كشيدن و احساس بي‌ارزشي و زماني كه بخواهيم آگاه شويم بايد راهي را بپيماييم كه از درون دردها و ترس‌هاي ما عبور مي‌كند. درك ترس‌ها و ناكامي‌هامان راهي است براي دانايي نسبت به خويش و همه دردهايي كه در پيكره عاطفي‌مان پنهان شده است.