شعرهاي آگوتا كريستوف با موج‌ها و توفان‌هاي قصه‌هاي كوچك تيز و برنده شده‌اند. ريتم و جنبه‌ي موسيقيايي اين شعرها وقتي ظاهر مي‌شود كه آن‌ها را با صداي بلند مي‌خوانيم. در اين كتاب، خواننده با سبكي بي‌زينت و مستقيم مواجه مي‌شود و مضمون‌هايي را مي‌بيند كه ويژگي همه‌ي آثار كريستوف هستند: گم‌گشتگي، دوري و مرگ، و همين‌طور، طبيعت و عشق. از ريتم اثر شگفت‌زده مي‌شود و از بازيافتن لحن برنده و سياهي كه در ”دفتر بزرگ” و ديگر رمان‌ها و داستان‌هاي كريستوف ديده است، حيرت مي‌كند. اين‌جا آدم‌ها چنان خوشبخت‌اند كه ديگر عاشق نمي‌شوند هيچ هيچ‌اند به كس ديگري نياز ندارند به خدا هم همين‌طور صبح مي‌نشينند جلوي خانه‌هاي غرق نورشان و تا شب منتظر مرگ مي‌مانند.