مردم به طرز عجيبي اهل مدارا هستند. همه‌چيز را مي‌بخشند به جز نبوغ. اما بايد اعتراف کنم که من از هم? خاطره‌نويسي‌ها خوشم مي‌آيد. به‌خاطر فرمشان به آنها علاقه دارم، همان قدر که به‌خاطر محتوايشان. خودشيفتگي محض در ادبيات لذت‌بخش است. همين‌هاست که ما را در نامه‌هاي شخصيت‌هاي متفاوتي مثل سيسرو و بالزاک، فلوبر و برليوز، بايرون و مادام دو سوييني مجذوب خودش مي‌کند. هر وقت به آنها برمي‌خوريم، و چه‌بسا به‌ندرت چنين مي‌شود، نمي‌توانيم استقبال نکنيم و به‌راحتي فراموشش کنيم.