کمتر نظريه‌اي در باب ملّي‌گرايي را بتوان سراغ کرد که از پسِ چالش صورتبندي ساختِ دولت-ملّت مدرن در هند برآيد؛ چه آن زمان که ساخت اين دولت هدف جنبش ملّي‌گرايانه بود در مبارزه‌اش براي بيرون راندن استعمارگر و چه زماني که اين جنبش بر نيروهاي استعماري چيره گشت و نخبگان اين کشور دست به‌کار ساختنِ دولتي مدرن برپاية ملّتي واحد شدند. دليل مشکل را نخست بايد در وجود يک تکثر زبانيِ بي‌همتا، جامعه‌شناسي جمعيتي پيچيده و تنش‌آلود، مذاهب متعدد و اسطوره‌ها و افسانه‌هاي رنگارنگ در اين کشور پهناور ديد و سپس در تفاوت در ديدگاه‌هاي اقتصادي، سياسي و ايدئولوژيکي که از اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم، همگام با تغيير و تحولات جهاني، توجه نخبگان هندي را نيز به خود معطوف کرد. به دليل همين پيچيدگي است که هدف کتاب حاضر نه ارائة نظرية ملّي‌گرايي ويژة هندوستان بلکه توصيف دشواري‌هايي است که پيشِ روي ملّي‌گرايي در هندوستان قرار داشت. توصيفي که هم فرصت بازبيني نظريه‌هاي غالبِ ملّي‌گرايي اروپايي را فراهم مي‌آورد و هم منظرهاي جديدي را بر نظرية ملّي‌گرايي مي‌گشايد تا بر توانايي‌هاي ملّي‌گرايي در ادغام «تکه‌پاره‌‌هاي ملّت» در روند تأسيس دولت-ملّت بيفزايد.