دهه‌هاي آخرين سده بيستم، تحولاتي عميق در مفهوم هنر و ساختار زيبايي را شاهد بوده و از اين رهگذر قلمرو گسترده و متنوعي از اسرارها و روش‌هاي بيان هنري جديد را تجربه كرده است. اساسا مهم‌ترين خصيصه هنر اين قرن وجه تجربي آن بود، كه اين خود از ميلي خستگي ناپذير به نوآوري و شيفتگي بي‌حد و حصر نسبت به پديده‌هاي نو سرچشمه گرفته است. تحولات شكلي هنر در ابتداي قرن، با به كارگيري موادي فراتر از رنگ و بوم آغاز و در سال‌هاي آخرين آن به آزادي كامل هنرمندان از هر گونه قيد و بند نقاشي و مجسمه‌سازي و رويكرد به سوي رسانه‌ها و امكانات جديد آفرينش هنري منتهي گرديد.