معنا چيزي نيست که در خلاء شکل بگيرد. معنا در يک بستر شرايط عيني و ارتباطي و اجتماعي در درون فرد به وجود مي‌آيد. معنا را مي‌توان به عنوان يک منبع روان‌شناختي مهم براي داشتن يک زندگي متعالي و اثرمند در نظر گرفت. فانوسي که روشنايي بر رويدادهاي زندگي افراد مي‌تاباند و به انسان‌ها اين توانايي را مي‌بخشد که از تجارب مثبت و منفي خود در گذشته، قدرت و درک بهتري به دست آورند و ديدگاهي جستجوگرايانه نسبت به وضع کنوني خود داشته باشند و به سمت آينده‌اي ارزشمند پيشروي کنند. کتاب «معنا از ديدگاه روان‌شناسي مثبت‌نگر و روان‌شناسي اگزيستانسيال»، مروري گسترده بر تحقيقات تجربي معاصر و فعاليت‌هاي علمي و نظري در مورد معنا و هدف، در ساختن زندگي از دو منظر علمي است. اگرچه ممکن است اين‌ها زمينه‌هاي مشترک و بعضا فرضيات متفاوتي داشته باشند، اين ديدگاه‌ها در گفتگوهاي اين کتاب به صورت مؤثر و راهگشا کنار هم تبيين شده اند. تمرکز روان‌شناسي مثبت‌نگر بر نقاط قوت و توانمندي‌هاي انسان است تا او به يک تصوير درخشان و منحصر به فرد از خود برسد، درحالي که روان‌شناسي اگزيستانسيال، به طور سنتي، تمايل دارد جنبه‌هاي ناخوشايند و سخت وجود انسان و زيستن او مانند رنج، تنهايي، عشق، مرگ، اراده و مسئوليت را مورد توجه قرار دهد. علي رغم برخي ديدگاه‌هاي مختلف روانشناسي مثبت‌نگر و روان‌شناسي اگزيستانسيال، اين دو رويکرد، معني و مفهوم آگاهي به معنا را به عنوان عامل روان‌شناختي مرکزي و فلسفي وجود انسان درنظر مي‌گيرند...