مساله شر يکي از اساسي ترين مباحث الهياتي به شمار مي رود که بحران هايي را در رد و وجوب دينداري و يکتاپرستي پديد آورده است. حتي مي توان گفت که چون شر مبادي دينداري و مذهب را به چالش کشيد، انديشه هاي ناظر بر ثنويت پديد آمدند. اگر خداوند رحمان، عالم و قادر است، پس چرا شر وجود دارد؟ پاسخ به اين پرسش ما را با پرسش هاي ديگري روبرو مي کند. مقل اينکه پرسيده مي شود: خدا تا چه اندازه مسئول شخصيت بخشي به خير و شر است؟ مشخص است که هيچ پاسخ کامل و قانع کننده اي براي اين پرسش ها وجود ندارد. اينجا را مي توان “نقطه بي بازگشت” خواند. جايي که شر قاطعيت و کمال را نشانه مي گيرد. شر ناظر بر انديشه هايي مي شود که عدم کمال و نقصان در کل را بروز مي دهد و باب را براي طرح انديشه ها و مفاهيمي که هستي و خطا پذيري خالق يکتا را هدف قرار مي دهند، مي گشايد. شيوه پاسخ دهي مردم به شر بر پايه فرهنگ و اعتقادات و مفروضاتي است که جهان بيني آنها را تعيين مي کند. در همين مرحله است که موضوع شر براي انسان شناسي جالب مي شود و پاي انسان شناسان به جوامع بدوي تا مدرن باز مي شود تا براي درک جورچين شر تکه هاي ديگري بيابند.