«مردي که مي‌خندد» آخرين رماني است که ويکتور هوگو در ژوئيه 1866، در بروکسل، نگارشش را آغاز مي‌کند و دو سال بعد، در اوت 1868، آن را به پايان مي‌رساند. هوگو در اين اثر بيش از هر اثر ديگرش به مخالفت با اشرا‌ف ‏سالاري برمي‌خيزد و در نامه‌‏اي به اُگوست واکري، شاعر و روزنامه‏‌نگار فرانسوي سد? نوزدهم، مي‏‌نويسد: «اين کتاب شرح‌حال انگلستان نيست، شرح‌حال بشريت است. مردي که مي‏‌خندد اثري انساني است.»و مي‌‏گويد: «من اشرافيت انگلستان را بي‏‌طرفانه ترسيم کرده‌‏ام و خواسته‌‏ام در هر سطر خواننده را به تفکر وادارم. خواننده راستين خواننده متفکر است و من آثارم را براي چنين خواننده‏‌اي مي‏‌نويسم؛ و تو، هرکه باشي، اگر هنگام خواندن مي‏‌انديشي، آثارم را به تو پيشکش مي‏‌کنم.» اميل زولا از مردي که مي‏‌خندد به‏‌عنوان اثري والا ياد مي‏‌کند و بسياري اين اثر را مهم‏ترين اثر هوگو به ‏شمار مي‏‌آورند.