مردن آسان‌تر از دوست داشتن است روايت مردگاني‌ست که در کوشکي قديمي گرد آمده‌اند و ماجراهاي زندگي خود و زمانه‌شان را بازمي‌گويند؛ روايت انسان‌هايي که شرم‌گينانه و منفعلانه از ابراز عشق‌شان به يکديگر، و بنابراين از هر‌گونه شکل دادن به رابطه‌اي سالم و نشاط‌‌بخش عاجزند و اين عجز ناشي از شرم که ريشه در سنت‌هاي فرهنگي و اجتماعي عجين‌شده با وجود آدمي دارد، چندان ايشان را در چنبره‌‌ي خود گرفته است که حتي پس از مرگ نيز رهاي‌شان نمي‌کند: مي‌ميرند و سخن دل را نه‌فقط به معشوق، که حتي به خود نيز بازنمي‌گويند. در پس‌زمينه‌ي عجز اين آدم‌ها در ابراز عشق و ايجاد ارتباط عاطفي با يکديگر، با دوره‌اي پرآشوب و کوتاه از تاريخ ترکيه در اواخر دوران امپراتوري عثماني آشنا مي‌شويم؛ به سعي دولت‌هاي بزرگ دنيا و مخالفان داخلي زوال امپراتوري که از درون به انحطاط رسيده نزديک است و اين نقطه‌ي آغاز جنگي‌ست که حاصل آن چيزي نيست مگر فلاکت و تحقير آدميان و گسيختگي اجتماعي و سياسي و تجزيه‌ي امپراتوري.