مخنويس نگاهي است به انسان و جهان او از پشت عينک ژن و نورون؛ نگاهي به مغز، جامعه، انسان، فرهنگ، تکامل و ژن وقتي همه را در يک سيني چيده باشند. اينجا قرار نيست همه ديدگاه‌ها مطرح شوند، بلکه به‌خاطر شغل و تخصص نويسنده، قرار است اخلاق و جنسيت و مرگ و زندگي و جاودانگي و آينده و … همگي از نگاه عصب‌ها و ژن‌ها ديده شوند. مخنويس به همه ديدگاه‌ها به‌صورت عادلانه نمي‌پردازد. مخنويس بي‌طرف نيست و از اول هم قرار نبوده باشد. چشم مخنويس فقط به جمال زيست‌شناسي روشن است و در طرف سلول و تکامل ايستاده است؛ نه به اين علت که طرف‌هاي ديگر را بر حق نمي‌داند، بلکه چون فقط بلد است از طرف خودش حرف بزند. اين ايراد کتاب نيست، شناسنامه‌ي آن است. مخنويس مي‌خواهد دنيا را از سوزن باريک خوانده‌ها و زيسته‌هاي يک پزشک مغز و اعصاب نخ کند، آن هم براي خواننده‌اي که حوصله ي خواندن کتاب‌هاي قطور را ندارد و به کوتاه خواندن عادت کرده است. نويسنده دوست دارد خواننده‌اش کتاب را از وسط باز و متناسب با احوالاتش در آن تفرج کند.