ژوليده در را باز كرد. چهارتايي وارد شدند. مرد پالتويي گفت:” سلام ارباب من! آمديم براي شام آخر. آمديم كه خلاص كني‌مان امشب.“ دو كيسه پر از نان و ميوه و خوراكي‌هاي ديگر را گذاشت كنار ديوار و كادو حلقه‌ايش را داد دست ژوليده. زني كه باراني كوتاه قرمز پوشيده بود گفت:” ملك! نگو ارباب من بگو ارباب ما.“ ملك گفت:” باشد ململ جان. واقعا چه اسم‌هايي! ارباب ما، امشب لايق مي‌شويم كه نام‌مان را بگويي و از اين بي‌نامي نام‌هاي قلابي دربياييم؟ نه؟ باشد. اين‌طور نگاه نكن ديگر، كه يعني اصلا هيچ‌وقت نخواهي گفت. اگر اصلا وقت ديگري باشد. حالا ارباب ما، پالتوم را كجا كثيف كنم؟“