جان دوست (متولد 1965، کوباني) نويسنده سرشناس کرد اهل سوريه، اثر خود را «داستاني تخيلي درباره يک شاعر حقيقي» معرفي کرده است. ملا احمد جزيري، شاعري که در نقش قهرمان اين رمان ظاهر مي‌شود، نقشي تاريخ‌ساز در ميان کردها دارد. او پايه‌گذار شعر کلاسيک کردي است و پژوهشگران کرد او را بزرگ‌ترين شاعر تاريخ ادب خود مي‌شمارند و جايگاهي چون جايگاه حافظ در ادبيات فارسي براي او قائلند. داستان اين رمان با دلباختگي اين شاعر در دوران جواني آغاز مي‌شود. او محصل علوم فقهي است که چشمش به جمال شاهزاده‌خانمي از امارت‌نشين «جزيره»، بزرگ‌ترين امارت‌نشين کُرد در دوران دولت عثماني مي‌افتد. با اين‌همه وي مي‌فهمد که آرزوي وصال او سرابي بيش نيست. شاهزاده‌خانم نيز با آن‌که با همين يک ديدار، دلداده و شيداي محصل جوان شده است، مدتي بعد به اشاره خانواده و به‌قول خود او «به آنچه تقديرش بوده» تن مي‌دهد و به عقد يکي از اميران کرد درمي‌آيد. آن محصل جوان بعدها شاعري مشهور مي‌شود و در دوران سالمندي شرح دلباختگي ناکام اما همچنان فروزانش را براي يکي از شاگردانش روايت مي‌کند. جان دوست، در خلال روايتش از زندگي اين شاعر، از ارتباط‌هاي عميق ادبي آن روزگار جامعه کُرد با فرهنگ و ادبيات ايران پرده برمي‌دارد. از روايت او مي‌فهميم که زبان فارسي در محافل ادبي اين منطقه، که جزئي از قلمروي عثماني‌ها به‌شمار مي‌رفت، چنان متداول بوده که به‌عنوان زبان غالب ادبي در شعر و نثر شناخته مي‌شد.