«مثنوي‌هاي عطار»، پدري معنوي و الگويي عملي براي مثنوي مولوي به شمار مي‌رود. اين حکايت که عطار، يک مثنوي خود را به مولوي نوجوان هديه مي‌دهد، تمثيلي براي جانشيني و دست به دست دادن پرچم معنوي عرفان و تصوف عاشقانه ايراني و اسلامي، از مرشدي روحاني به شاگردي که آتش در سوختگان عالم زد، مي باشد.