«نظريه» كوتاه‌ترين راه اتصال ما به واقعيت امور «جهان» است. بنابراين هرگونه دسترسي ما به «واقعيت» و آن‌چه از جهان به «تجربه» در مي‌آيد، تنها از مجراي نظريه است. خارج از شعاع دايره نظريه‌ها هيچ‌چيز معناداري وجود ندارد و هستي‌ها با رشد نظريه در ذهن است كه تبلور پيدا مي‌كنند. «ذهن» شبكه درهم تنيده‌اي از نظريه‌ها است. بنابراين بازشناخت نظريه علاوه بر پرسش‌هاي بنيادين فلسفي، براي «مطالعه ذهن» و «شناخت شناخت» ضروري است