مرد بزرگي که در نظر من وجود جهان را توجيه مي‌کرد و به آن معنا و جان مي‌بخشيد از ميان ما رخت بربسته بود». اين احساس ياسپرس، فقط مربوط به زمان مرگ وي نبود بلکه حتي در سال‌هاي طولاني پس از 1920 همواره با آن مي‌زيست. ياسپرس در پيش‌گفتاري که در سال 1958 بر همين کتاب نوشته است، معترف بود که نيم قرن با اين اعتقاد راسخ زندگي کرده‌ است که «ماکس وبر بزرگترين انسان آلمانيِ عصر ماست»؛ حتي در نظر ياسپرس چنين ديدگاهي نه‌تنها مربوط به نيمه اول قرن بيستم است، بلکه نيمه دوم قرن بيستم و آينده‌اي را که هنوز براي ياسپرس نيامده بود نيز شامل مي‌شود.