وقتي مرجعيت را از خودت بگيري، اين آزادي را هم به خواننده‌ات مي‌دهي كه با تو مخالف باشد، كه او هم نظر خودش را داشته باشد.شايد كار يك جستار خوب همين باشد: ايجاد امكان گفت‌و‌گو، امكان نزديك شدن به حقيقتي نسبي و نه ارائه‌ي آن به شكل يك چيز صلب. زيدي اسميت فقط 25 سال داشت که با رمان دندان‌هاي سفيد به قله‌هاي موفقيت ادبي رسيد. در اين نوزده سالي که از آن رمان گذشته، همواره در کانون توجه بوده و نوشته‌هايش با خودش رشد کرده‌اند. جستارهاي او شرح اين بلوغ است؛ بازنگريِ دائمي زندگي و شيوه‌ي نوشتن و خواندن، کنجکاوانه نگاه‌کردن به هر مرحله از زندگي و بديهي نديدنِ باورهاي تثبيت‌شده. او در جستارهايش نه در مقام نويسنده‌اي جاافتاده، که در مقام نويسنده‌ي مشتاق يادگيري، يک مادر درگيرِ ادبيات و يک دورگه‌ي بريتانيايي-جاماييکايي از طبقه‌ي متوسط، بلندبلند فکر مي‌کند تا تأملاتش به گفت‌وگويي بينجامند و راه‌هاي تازه‌تري برايش باز کنند. اسميت به آزاديِ تفکر و لزومِ ‌در خود نماندن معتقد است، و اين‌که بي‌ثباتي در نظر نشانه‌ي باور داشتن است؛ باور به اين‌که شايد ماجرا فقط اين نباشد، که شايد حقيقت در سويه‌ي ديگري از زندگي باشد.