منظومه، يا بهتر بگوييم سوگنامه، ليلي و مجنون قصه‌اي است با لحن يك‌پارچه و سراسري غم درباره پسر و دختري جوان‌سال با عشقي شورانگيز كه از اولين روزهاي هم‌درسي در مكتب‌خانه و با نخستين نگاه‌هاي شرم‌آميز در دل هر دوان نطقه مي‌بندد، عشقي كه حاصل عمر كوتاه دو طرف را تنها با سه سخن رقم مي‌زند، اخگري، زبانه‌اي و خاكستري، عشقي كه هر چند طبعا برخاسته از تمنيات جنس است، اما در عالم بيان راه به مرزهاي عشق مطلق و مثالي مي‌برد، عشقي آميخته به عفافي فوق تصور، تا سر حد شهادت و در خصوص مجنون آشكارا گراينده به گونه‌اي از خودآزاري ناشي از محيط محدوديت‌هاي قبيله‌اي در ميان اهل ريگ، كه به هيچ روي با روح مجموعا شاد و سرشار از حس حيات در داستان‌هاي عاشقانه ايراني، خوه حماسي هم‌چون شاهنامه و خواه غنايي مثل ويس و رامين و خسرو و شيرين، سازگار نيست.