اين اثر انديشه‌هايي را در مورد سوژه لکاني ارائه مي‌دهد: ما به عنوان موجودي سخنگو چه هستيم؟ چه چيزي ما را از ديدگاه روانکاوي به سوژه انساني تبديل مي‌کند؟ آيا اين احساسات و هيجانات هستند که ما را به انسان تبديل مي‌کنند؟ يا اين ابداع فرويد از ناخود آگاه بود که بين انسان و غير انسان مرز کشيد؟ چه چيزهايي را مي‌توان از سوژه ناخودآگاه در روانکاوي باليني آموخت که بتواند به ما در رسيدن به اين سؤال‌ها کمک کند؟ برژانت جزني نمونه‌هايي از روانکاوي باليني و منابع فرهنگي از ايران باستان تا تئاتر لندن را در نظر مي‌گيرد تا مسئله سوژگي، واقعيت و حقيقت را از ديدگاه روانکاوي تشريح کند…